Misschien even kort de situatie schetsen, zo begint toch elk goed verhaal? Tijdstip? Zaterdag 10 maart omstreeks 10u04… Locatie? Dessertopslagplaats Sint-Petrus… Weer? Het ochtendgrijs trekt zich langzamerhand terug, dit onder lichte dwang van de eerste maartse zonnestralen… Context? De meeste leiding (het zijn altijd dezelfde hé) is aanwezig om het heuse groepsfestijn verder voor te bereiden… “Oh hemel, sapristi!”, stamelde groepsleidster 1 toen ze de deur van de dessertopslagplaats opende. Groepsleider 2 die net kwam aangelopen probeerde haar blik te doorgronden, tevergeefs, hij kon niets opmaken uit haar blik die een mengeling van ongeloof, halve paniek en verbijstering bevatte. Toen hij eindelijk op gelijke hoogte was met zijn collega, maakte een gelijkaardige emotiemix zich van hem meester. De vragen stapelden zich één voor één op: Wie? Wanneer? Hoe? Alle desserts waren verdwenen, het enige wat nog overbleef waren drie blauwe M&M’s, een half aangevreten stuk appeltaart, een handje Parijse gommen en eetlepel met tiramisu. Groepsleider 2, assertief en relativerend, zoals we hem kennen (misschien nu best even vermelden dat de personages in dit verhaal fictief zijn en indien enige gelijkenis met echte personen dit puur toevallig is) sloot de deur en mompelde: “Het maakt niet uit hoe, wie of wanneer dit gebeurd is! De enigste vraag die nu aan de orde is, is: Wat nu?”
Na even in het rond gekeken te hebben viel het oog op jaloleider 4bis, een leider gewaardeerd omwille van zijn probleemoplossend denken en basische pH (wederom, fictieve personages in dit verhaal). Na deze laatste ingelicht te hebben werd afgesproken deze kleine ramp stil te zwijgen en dat de superjalo’s wel een oplossing zouden voorzien. Alzo geschiedde! Sta mij het toe even een kleine sprong in de tijd te maken, het is nu ongeveer 14u12, de jalo’s en hun leiding zijn onderweg naar een geheime locatie, deze locatie voorzien van een keukentafel, enkele stoelen, een fornuis en oven doet verdacht veel denken aan de kotkeuken van jaloleidster 2. Na het verplichte handenwassen en keukenschorten kiezen werd naarstig deeg gekneed, muffins versierd, fruit gesneden en meegezongen met de Romeo’s en Christoph (tijd voor een polonaise was er jammer genoeg niet, maar dit werd ’s avond meer dan goed gemaakt). We leerden waarom echte koks en bakkers meestal een buikje hebben. Gezien we dachten dat professionaliteit lineair gecorreleerd was met het aantal geproefde desserts werd er dan ook lustig gegeten van onze versbereidde toetjes (behalve de fruitsla dan).
Met dank aan de jalo’s werd dus een kleine ramp voorkomen en dit met op de koop toe een prachtige namiddag gevuld met geschater, gezang (vals?) en gesnoep! Maar zoals zo vaak, het gaat niet om de bestemming echter wel om de weg ernaartoe!
xoxo Jaloleider 4bis